ရင္ထဲကသၾကၤန္ ၃

သၾကၤန္မွာ သူမ်ားေတြရဲ့မ႑ာပ္ေတြသြားဖူးသလို တကၠသိုလ္ကသူငယ္ခ်င္းေတြ  မ႑ာပ္လုပ္တုန္းကလဲ သြားကူဖူးပါတယ္။ က်မရဲ့အေတြ႕အၾကဳံအရကေတာ့ စိတ္လြတ္လက္လြတ္နဲ႕ ေပ်ာ္ခ်င္ရင္ သူမ်ားမ႑ာပ္သာ ပိုက္ဆံေပးျပီးသြားလိုက္ပါ။ ကိုယ္တိုင္မ႑ာပ္လုပ္တာ စိတ္ပင္ပန္းသလို တာဝန္လဲအရမ္းၾကီးတာပါ။ စပြန္စာရွာရတာ၊ သစ္ရွာရတာ၊မ႑ာပ္ေဆာက္မဲ့သူရွာရတာ၊ ၄ရက္စလုံး ေရမျပတ္သြားေအာင္ စီစဥ္ရတာ၊ ျပီးေတာ့အစားအစာ၊ သီခ်င္း၊ေဆာင္းေဘာက္ ရွုပ္ေနတာပါပဲ။ ခုမ်ားဆို ဒီေဂ်နဲ႕ ဘာနဲ႕ဆိုပိုေတာင္ရွုပ္ပါလိမ့္အံုးမယ္။  ကိုယ့္မ႑ာပ္ကို လူသိေအာင္လဲ ေၾကာ္ျငာရေသးတယ္။ ဒါမွ ဝင္ထားသမွ်ေငြေတြ ျပန္ရျပီး အရင္းေလာက္က်မွာကိုး။ စပြန္ဆာ၊ အလႉေငြထည့္တဲ့သူေတြမ်ားရင္ေတာ့ ပူစရာမလိုလွပါဘူး။ က်မတို႕က ပထမဆုံးစလုပ္တဲ့သူေတြ ထုံးစံအတိုင္း အိုးနင္းခြက္နင္း၊ ျပသနာေပါင္းေသာင္းေျခာက္ေထာင္နဲ႕ စာရင္းခ်ဳပ္လိုက္တဲ့အခါ သူငယ္ခ်င္းေတြခြက္ခြက္လန္ေအာင္ရွုံးၾကပါတယ္။ ရွုံးမယ္ဆိုတာ ၾကိဳသိေနျပီးသားဆိုေတာ့ သၾကၤန္အၾကတ္ေန႕ မ႑ာပ္မွာေန႕လည္စာေဝျပီးလို႕ ပိုေနတဲ့ထမင္းဘူးေတြကို က်မတို႕မိန္းကေလးေတြကို စရိတ္ကာလိုကာျငား ကူျပီးေရာင္းခိုင္းလို႕ ရွက္ရွက္နဲ႕ေရာင္းေပးဘူးတာေတာ့အမွတ္တရပါပဲ။အဲဒီႏွစ္ကစျပီး ဘယ္သူမွမ႑ာပ္လုပ္ဖို႕ စကားမစေတာ့ပါဘူး။

သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး စတုဒီသာ မုန္႕လုံးေရေပၚလုပ္ၾကတာကိုလဲ မေမ့ပါဘူး။ အခ်ိန္က ပထမႏွစ္တက္ေနတုန္းအခ်ိန္။ မုန္႕ထဲမွာ ထန္းလွ်က္နဲ႕ ငရုတ္သီးစိမ္း ထည့္ျပီးလုံးတာေလာက္ေတာ့ဘာခက္လိမ့္မလဲလို႕ ကိုယ့္ဘာကိုအထင္ေတြၾကီးျပီး လုပ္ၾကတာ ထြက္လာတဲ့ မုန္႕လုံးေရေပၚက မာလိုက္တာမွ ေက်ာက္ခဲေလးေတြလိုပဲ။  မုန္႕လုံးေရေပၚကို ကားရပ္ျပီးယူၾကတဲ့ သၾကၤန္ကားေပၚကသူေတြကို "နည္းနည္းေတာ့ မာသြားတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေကာင္းတယ္" လို႕ေျပာေျပာျပီးေဝတာ မွတ္မိေသးတယ္။ ေနာက္ဆုံး က်မတို႕ရဲ့ အလြန္မာေသာ မုန္႕လုံးေရေပၚေတြ မကုန္ႏိုင္ေတာ့ တေယာက္နဲ႕တေယာက္ပစ္ေပါက္ကစားရင္း က်မတို႕ရဲ့ စတုဒီသာပြဲေလးအဆုံးသတ္သြားေတာ့တယ္။

ေနာက္ဆုံးသၾကၤန္အတတ္ေန႕ေရာက္ျပီဆိုရင္ေတာ့ စိတ္ထဲမွာ လြမ္းသလိုလို၊ စိတ္မေကာင္းပဲျဖစ္သလိုလိုနဲ႕။ မ႑ာပ္ေတြေပၚက လူအခ်င္းခ်င္းလဲ "ဒီေန႕ ေနာက္ဆုံးေန႕ေနာ္။ထိုင္မေနနဲ႕။ ေနာက္ေန႕ဆို ေရပက္ခ်င္လို႕ေတာင္ ပက္လို႕မရဘူး" ဆိုျပီး ေအာ္ေနၾကေတာ့ လူက ငိုခ်င္ရက္ လက္တို႕ဆိုတာမ်ိဳး စိတ္ကမၾကည္။ ရခိုင္ဘက္မွာ ( က်မ အမွတ္မွားေနရင္ ျပင္ေပးၾကပါအံုးေနာ္) ႏွစ္ဆန္းတရက္ေန႕အထိေရပက္တယ္ၾကားဖူးေတာ့ စိတ္ထဲမွာ "အတတ္ေန႕ညကို တေယာက္ေယာက္ကမ်ား ရခိုင္ဘက္ကားနဲ႕သြားမယ္ လိုက္ခဲ့" လို႕ေခၚရင္သိပ္ေကာင္းမွာပဲလို႕ ေတြးမိတာခဏ၊ ခဏ။ မ႑ာပ္ကေရသိမ္းျပီဆိုရင္လဲ အိမ္မျပန္ခ်င္ေသး။ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ ငယ္ငယ္တုန္းကလို ျမိဳ႕ေတာ္ဝင္မ႑ာပ္မွာ ညမိုးခ်ဳပ္အထိ အကအလွေတြ၊ ဆုေပးပြဲေတြကို ေရစိုစိုနဲ႕ ေငးခ်င္ေသးတာ။ကိုယ္ေတြကသာ တေနကုန္ မေမာမပန္းနဲ႕ သြားခ်င္ေသးေပမဲ့ ညေနဘက္ ေရသိမ္းခ်ိန္မ႑ာပ္မွာလာၾကိဳရတဲ့ သူငယ္ခ်င္းအကိုမွာေတာ့ မ႑ာပ္ကိုညေန ၅နာရီ၊၆နာရီေလာက္ေရာက္ဖို႕ကို အိမ္ကအေစာၾကီးထြက္ရတာ သိေနတာဆိုေတာ့ အားနာစိတ္နဲ႕ တခါမွမေတာင္းဆိုဖူးပါဘူး။ အေဖကေတာ့ သၾကၤန္တြင္းကားကိုမေမာင္းခ်င္။ ဒီေတာ့ အိမ္ျပန္ေရာက္၊  ေရမိုးခ်ိဳး၊ ထမင္းစားရင္းနဲ႕ TVေရွ့မွာထိုင္ျပီး သတင္းၾကည့္ရပါတယ္။ ႏွစ္ဆန္း၁ရက္ေန႕ မနက္ေစာေစာ မိသားစုနဲ႕ ဘုရားသြား ကုသိုလ္ေကာင္းမႈလုပ္၊ ညေနက်ေတာ့ ရက္ကြက္ထဲက တရားပြဲမွာ အိမ္ကအတာအိုးေလးသြားထားရင္း မိဘေတြနဲ႕တူတူ တရားနာ။  ႏွစ္တိုင္းျမင္ေတြ႕ဖူးေနၾက၊ လုပ္ေနၾကသူေတြအတြက္ သိပ္မထူးဆန္းလွေပမဲ့ က်မတို႕လိုအေဝးေရာက္ျပီး သၾကၤန္ကိုလြမ္းေနရသူေတြအတြက္ေတာ့ အားလုံးအမွတ္ရစရာေတြၾကီးပါပဲ။

ျမန္မာအသိုင္းအဝန္းမ်ားတဲ့ စလုံးမွာေနေတာ့ ျမန္မာနည္းတဲ့အျခားႏိုင္ငံေတြနဲ႕စာရင္ ဆမ္ဘာဝမ္သၾကၤန္တို႕၊ ပိုလီသၾကၤန္တို႕သြားရင္း စိတ္ေျဖစရာရွိတယ္ဆိုေပမဲ့ တႏိုင္ငံလုံး အံုးအံုးႂကြက္ႂကြက္နဲ႕ ၄ရက္တိုင္တိုင္ေပ်ာ္ၾကတဲ့ ပြဲနဲ႕ေတာ့အရသာဘယ္တူမလဲေနာ္။ ဒီႏွစ္သၾကၤန္မတိုင္ခင္က facebook ေပၚမွာ အံ့အားသင့္စရာ ေၾကျငာတခုေတြ႕လိုက္ရတယ္။ မ႑ာပ္မွာ ၂၅ႏွစ္ေအာက္၊ ကိုယ္အေလးခ်ိန္ ဘယ္ေလာက္ကေန ဘယ္ေလာက္အတြင္းရွိတဲ့ ေကာင္မေလးေတြကို ဖိတ္ေခၚတဲ့သတင္း။ ၂၀ကို ေတာ္ေတာ္ေလးေက်ာ္ျပီး အရြယ္ေတာ္တစိတ္ဟိုင္းေနတဲ့က်မကိုေတာ့ ဘယ္ မ႑ာပ္မွလက္ခံမွာမဟုတ္ဘူးလို႕ေတြးမိလိုက္ေသး။

သၾကၤန္တြင္း facebook မွာတက္လာတဲ့သတင္းဓာတ္ပံုေတြထဲ လြန္လြန္ၾကဴးၾကဴးဝတ္စားထားျပီး ကေနတဲ့ မိန္းခေလးေတြပံုတႏွစ္ထက္တႏွစ္မ်ားလာတာကိုေတြ႕ရတာေတာ့ စိတ္မေကာင္းဘူးရယ္။ ဒါေပမဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြတင္တဲ့ပံုေတြထဲ လံုလံုျခံုျခံု ေခတ္နဲ႕အညီဝတ္စားဆင္ရင္ျပီး ေရကစားၾကတဲ့ မိန္းခေလးပံုေတြ၊ စတုဒီသာမ႑ာပ္ေေတြ႕ရျပန္ေတာ့ ျမန္မာျပည္သၾကၤန္က ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈလုံးဝေပ်ာက္၊  ျမန္မာမိန္းခေလးေတြ ေဖာ္ခြၽတ္ ဝတ္စားျပီး လူငယ္ေတြမူး႐ူးေသာက္စားၾကတဲ့ပြဲလို႕ ေရးၾကတာေတာ့ စိတ္ထဲ မခံခ်င္ျဖစ္တာလိုလို ဝမ္းနည္းတာလိုလိုနဲ႕။ ကိုယ္ကိုတိုင္ျပန္ျပီး မ်က္စိနဲ႕ျမင္တာမဟုတ္ေတာ့လဲ ကိုယ္တိုင္မ်က္စိနဲ႕ ျမင္ခဲ့တဲ့ျမင္တဲ့သူေတြနဲ႕ေတာ့ မျငင္းေတာ့ပါဘူး။ က်မမွာ က်မသိပ္ခ်စ္ရတဲ့သၾကၤန္ ကိုဘယ္လိုအရိပ္ဆိုးမ်ိဳးမွမရွိေစခ်င္တဲ့ စိတ္ကလဲမ်ားေနတာကိုး။

" အင္တာနက္ေတြေခတ္စားျပီး အြန္လိုင္းမီဒီယာေတြနဲ႕ အင္မတန္လက္လွမ္းမွီလာတဲ့ ဒီေခတ္ၾကီးမွာ မ်က္လုံးထဲအျမင္မေတာ္တာတခုေတြ႕တိုင္း ဝိုင္းဝန္းျပီးဘယ္လိုထိန္းသိမ္းရမလဲ၊ ျပဳ ျပင္ၾကမလဲ စဥ္းစားၾကရမဲ့အစား ဖုံးထုတ္ ဓာတ္ပံု႐ိုက္ျပီး အြန္လိုင္းေပၚတင္လိုက္မဟဲ့ ဆိုတဲ့စိတ္ေတြပိုမ်ား လာၾကသလားလို႕ က်မေတာ့ထင္တာပဲ။"

 သၾကၤန္မတိုင္ခင္ကတည္းက facebookေပၚမွာ နာမည္မ်ိဳးစုံနဲ႕ Pageေတြတခုျပီးတခုေပၚလာလိုက္တာမ်ား ..."သၾကၤန္ ဓာတ္ပံုလန္းလန္းေလးမ်ား" တို႕ "သၾကၤန္မွာ ေဖာ္တဲ့သူမ်ား" ဆိုတဲ့နာမည္ေပါင္းစံုနဲ႕ေလ။ မေကာင္းတာၾကီးကို ဒါလုံးဝမေကာင္းဘူးလို႕လူမ်ားျမင္ေအာင္ ေၾကျငာေနမဲ့အစား ဘယ္လိုဝိုင္းဝန္းျပီးျပဳျပင္ၾကရင္ေကာင္းမလဲ စဥ္းစားျပီးလက္ေတြ့အေကာင္အထည္ေဖာ္ၾကတာအက်ိဳးမရွိပါလား။

စိတ္ကူးနဲ႕လက္ေတြ႕တထပ္ထဲၾကခဲ့ရင္ေပါ့ေလ.. သၾကၤန္မတိုင္ခင္ ၃-၄ရက္ေစာျပန္ျပီး မဂၤလာေစ်းကအေဒၚဆိုင္ကိုလိုက္ကူရင္း အသိေတြနဲ႕ေစ်းထဲမွာေတြ႕ရင္ ခြင့္ေတာင္းျပီးေရလိုက္ေလာင္းအံုးမယ္။  အၾကိဳမတိုင္ခင္တရက္ ၾကရင္ေတာ့ ခုသိပ္မစည္ေတာ့ဘူးလို႕ေျပာၾကတဲ့ စေကာ့ေစ်းကိုသြားလည္ျပီး မုန္႕ေလးဘာေလးစား။ ညေနပိုင္းေရာက္ရင္ ဟိုးအရင္ကလို မ႑ာပ္ေတြမ်ားတဲ့လမ္းေဘးမွာ ကားထိုး၊ သူငယ္ခ်င္းတစုနဲ႕ လမ္းေလွ်ာက္ရင္း မ႑ာပ္ေတြေငးခ်င္ေသးတာ။ အၾကိဳေန႕မနက္ေစာေစာ အေမနဲ႕ ဟင္းခ်က္စရာေစ်းကိုလိုက္၊ အဝါေရာင္ပိေတာက္ပန္းေတြတဝ ဝယ္၊ အိမ္ေရာက္ရင္ သိၾကားမင္းၾကီးကိုၾကိဳဖို႕ အေမနဲ႕အတူတူအတာအိုးေလးထိုးေပါ့။ ျပီးျပီဆိုရင္ ရက္ကြက္ထဲျဖစ္ျဖစ္၊ ရိပ္သာတခုခုမွာျဖစ္ျဖစ္ သက္ၾကီးအဖိုးအဖြားေတြကို လက္သည္းေျခသည္းညွပ္၊ ေခါင္းေလွ်ာ္ေပးခ်င္တယ္။အက်ေန႕ဆိုရင္ ေရကစားလို႕ရျပီ။ မနက္ပိုင္းေရကစားျပီး ညေနက်ရင္ေတာ့ ဟိုအရင္ကမေအာင္ျမင္ခဲ့တဲ့ မုန္႕လုံးေရေပၚစတုဒီသာကို မေက်ပြဲျပန္ႏႊဲရင္း လာသမွ် လူေတြ၊ ေရပက္ခံကားေတြကိုေဝမယ္ေလ။ အၾကတ္ေန႕နဲ႕ အတတ္ေန႕ ေန႕လည္ပိုင္းကို လိုက္ၾကည့္ထားတဲ့မ႑ာပ္ တခုခုမွာထိုင္ျပီးေရပက္။ အတတ္ေန႕ေန႕လည္စာစားျပီးခ်ိန္ေလာက္ဆိုရင္ေတာ့ ေရပက္ခံကားေလးနဲ႕ ျမိဳ႕အႏွံ႕လည္ရင္း ျမိဳ႕ေတာ္ဝန္မ႑ာပ္ေရွ႕မွာ ညဘက္အထိ အကအလွေတြ၊ ဆုေပးပြဲေတြၾကည့္ရင္း ျမန္မာႏွစ္ကူးကိုၾကိဳၾကတာေပါ့။ ေနာက္ႏွစ္ေလာက္ေတာ့ က်မစိတ္ကူးေတြအေကာင္အထည္ေပၚပါေစေလ။

ရင္ထဲကသၾကၤန္ ၁
ရင္ထဲကသၾကၤန္၂

ရင္ထဲကသၾကၤန္ ၂

ေျမသင္းနံ႕။ ဟုတ္တယ္ သၾကၤန္အေၾကာင္းစဥ္းစားလိုက္တိုင္း မွတ္မိေနတဲ့အထဲမွာ က်မအခန္းေဘးက ေျမကြက္လပ္ကရတတ္တဲ့ ေျမသင္းနံ႕ကို တခုတ္တရအမွတ္ရတုန္းပဲ။ က်မက သၾကၤန္နားနီးတဲ့အခါ ညဘက္ေတြမွာ ျပတင္းေပါက္တံခါးကို တမင္တကာကိုပဲ ဖြင့္အိပ္ေလ့ရွိပါတယ္။ သၾကၤန္ၾကိဳမိုးေလးမ်ားရြာတဲ့အခါ မနက္အိပ္ရာကႏိုးႏိုးခ်င္းရတတ္တဲ့ ေျမသင္းနံ႕ကို႐ႉ၊ ဟိုးခပ္ေဝးေဝးက အလႉခံမ႑ာပ္ ဒါမွမဟုတ္ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္တခုခုဆီကေန လြင့္လာတတ္တဲ့ သၾကၤန္သီခ်င္းေလးနားေထာင္ျပီး အိပ္ရာထရတာေလာက္ က်မေပ်ာ္တာမရွိပါဘူး။ ပထမဆုံး မ႑ာပ္ေပၚသြားခြင့္ရတဲ့ႏွစ္က သၾကၤန္အၾကိဳနဲ႕ မနက္မွာ မွတ္မွတ္ရရ မိုးရြာပါတယ္။

အခုဆိုအၾကိဳေန႕ မနက္ေလာက္ကတည္းက ေရကစားၾကပါတယ္။ က်မေပ်ာ္ခဲ့ရတဲ့၂၀၀၀ခုႏွစ္မ်ားကေတာ့ အၾကိဳညေနပိုင္းေလာက္မွ မ႑ာပ္ဖြင့္ပြဲလုပ္၊ ေရခဏေလာက္စမ္း ဒီေလာက္ပါပဲ။ အၾကိဳေန႕မတိုင္မီတရက္က အေဖနဲ႕အေမက ကားနဲ႕ က်မသူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕သြားမဲ့ ေရကစားမ႑ာပ္ကိုလိုက္ၾကည့္ပါတယ္။ ဆရာစံလမ္းတေလွ်ာက္ ထိုးထိုးေထာင္ေထာင္မ႑ာပ္ေတြၾကား က်မတို႕မ႑ာပ္က ၂ထပ္၊ အမိုးအကာနဲ႕ ေဆးအျဖဴေရာင္ေပၚမွာ ပန္းပြင့္ေရာင္စုံေလးေတြျခယ္လို႕ ျငိမ္ျငိမ္ဆိတ္ဆိတ္။ အေဖနဲ႕အေမက "မ႑ာပ္က အမိုးအကာနဲ႕ ခ်စ္စရာေလး" ဆိုေတာ့မွ ရင္ထဲကအပူလုံးၾကီးၾကသြားေတာ့တယ္။ ကပ္မွမကစားရေတာ့ဘူးလို႕ တားမွာစိုးရိမ္ေနတာေလ။ ေနာင္ႏွစ္ ေနာက္ႏွစ္ေတြၾကေတာ့ အိမ္ကပထမႏွစ္ကေလာက္စိတ္မပူေတာ့ပါဘူး။ ကိုယ္ကလဲ စိတ္မပူရေအာင္လို႕ေတာ့ေနရတာေပါ့ေလ။ အသိေတြ အမေတြရွိတဲ့မ႑ာပ္ေတြပဲေပးသြားရာကေန ေနာက္ေတာ့ ဆရာစံလမ္းတေလွ်ာက္၊ အင္းယားလမ္းတေလွ်ာက္ သူငယ္ခ်င္းတအုပ္နဲ႕ တေနရာမွာကားထိုး၊ လမ္းေလွ်ာက္၊ မ႑ာပ္ေတြပတ္ၾကည့္၊ လက္ကမ္းစာေစာင္ေတြယူ၊ ေစ်းေတြဆစ္။ လမ္းတေလွ်ာက္လူငယ္ေတြအျပည့္နဲ႕ ဧျပီညေနခင္းခင္းေတြက လဆန္းပိုင္း မ႑ာပ္ေတြစေဆာက္ခ်ိန္ကစျပီးအသက္ဝင္လွပပါတယ္။။

သၾကၤန္က်ျပီဆိုေတာ့ မ႑ာပ္ကိုဘာဝတ္ရမလဲစဥ္းစားရျပီ။ သြားမွာကကိုယ္နဲ႕ရြယ္တူ မိန္းကေလးေခ်ာေခ်ာလွလွေလးေတြ။ မ႑ာပ္မွာလဲေခ်ာေခ်ာလွလွေလးေတြ တပုံၾကီးအမ်ားၾကီးရွိမွာက ေျမၾကီးလက္ခတ္မလြဲ။ လြန္လြန္ၾကဴးၾကဴးဝတ္မိလို႕မ်ား တစိမ္းေယာက်ားေလးေတြ တမ်ိဳးထင္မွာကလဲစိုးရိမ္။ အလကားေပးတာေတြေသာက္မိရင္ ကိုယ့္ကိုဘာလုပ္မွန္းမသိေတာ့ဘူးဆိုတာမ်ိဳးေတြကလဲ နားစြန္နားဖ်ားၾကားဘူးထားတာ။ ေခတ္မွီေအာင္ေတာ့ဝတ္မွျဖစ္မွာေလ။ ေတာ္ၾကာကိုယ့္ကိုေရမေလာင္းၾကရင္ ဘယ္လိုလုပ္မတုန္း။ သူငယ္ခ်င္းေတြအကုန္လုံးကိုေလာင္းျပီး က်မကိုေက်ာ္သြားမွာလဲ ေျပးစိုးရိမ္လိုက္ေသးတယ္။ ဒီအခ်ိန္မ်ိဳးမွာ ေယာက်ားေလးေတြအားမနာတတ္ပံုေတြကို ငယ္ငယ္ကတဲကျမင္ဖူးေနၾကကို။ ေခ်ာတဲ့ လွတဲ့မိန္းကေလးမ်ိဳးကိုမွ လူအားလုံးထဲကေရြးျပီး ေရေလာင္းတာတို႕၊ ေရေမႊးျဖန္းတာတို့၊ တခ်ိဳ႕မ်ားဆို စံပယ္ပန္းေတြ၊ ပိေတာက္ပန္းေတြစိမ္ထားတဲ့ ေရနဲ႕ေတာင္ေလာင္းၾကေသးတာ။ ေရေမႊးအနံ႕မၾကိဳက္တာ၊ ပန္းအနံ႕မၾကိဳက္တာတို႕က ေနာက္မွလာတဲ့ျပသနာ။ မိန္းကေလးပီပီ ကိုယ့္ကိုေတာ့ ရြယ္တူေတြကအသိအမွတ္ျပဳေစခ်င္တာအမွန္ပါပဲ။ခုခ်ိန္ျပန္ေတြးမိရင္ေတာ့ "ငါေတာ္ေတာ္ေၾကာင္တာပါလား" လို႕ထင္မိေပမဲ့ ဒီေန႕မနက္ျဖန္မ႑ာပ္သြားဆိုရင္ေတာ့က်မ ဒီလိုပဲစဥ္းစားအံုးမွာပါ။ မိန္းကေလးကိုး။ တကယ္တမ္း မ႑ာပ္ေပၚေရာက္သြားေတာ့လဲ အားလုံးေရတူတူေဆာ့ရင္းနဲ႕ ေရစိုတာပါပဲ။ အားလုံးကိုေရေလာင္းျပီး က်မတေယာက္ထဲ ခ်န္သြားတာမ်ိဳးမၾကံုခဲ့ရတဲ့အတြက္ေတာ့ သၾကၤန္မွာေရေလာင္းခဲ့ၾကတဲ့သူေတြကို မမွတ္မိေပမဲ့ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ အဝတ္အစားအေၾကာင္းေျပာရင္းလက္စနဲ႕ပဲ အင္တာနက္ေပၚမွာေရးၾကတဲ့" ျမန္မာသၾကၤန္မွာ အေနာက္တိုင္းယဥ္ေက်းမႉကိုအတုယူမွားေနၾကတယ္။ အရင္တုန္းက မိန္းကေလးေတြဆိုဘယ္လိုမ်ိဳးဝတ္တာ" ဆိုတာမ်ိဳးေတြကို ျမင္ရေတာ့ နည္းနည္းေလာက္သေဘာမတူခ်င္ပါဘူး။  ခုလက္ရွိသၾကၤန္အေနအထားနဲ႕ေတာ့ ထမိန္ကဘယ္လိုမွအဆင္မေျပပါဘူ။ လြန္လြန္ၾကဴးၾကဴးဝတ္တာေတြကို ျမန္မာမိန္းကေလးတေယာက္အေနနဲ႕ သေဘာမက်ေပမဲ့ ထမိန္ကေတာ့ ေရစိုတဲ့အခါ ဂ်င္းပန္ထက္ေတာင္ ပိုျပီး စက္ဆီက်ပါေသးတယ္။တီရွပ္ နဲ႕ဂ်င္းပင္ ဂ်င္းစကပ္ေလာက္ကေတာ့ က်မသေဘာအရ အဆင္ေျပတယ္ထင္တာပါပဲ။

မသိတဲ့သူေတြေပးတဲ့ မုန္႕ေတြ၊ အေရေတြ မစားမေသာက္ရဘူးဆိုလို႕ပထမႏွစ္ သၾကၤန္မ႑ာပ္ေပၚမွာေတြ႕တဲ့ တိုင္ဝမ္ကတရုတ္ဦးေလးၾကီးေတြေပးသမွ် ၾကက္ကင္ေတြ၊ ကိုကာကိုလာဘူးေတြ ေရပတ္ခံကားေတြေပၚကသူေတြကိုျပန္ေဝဖူးတာ မွတ္မိပါေသးတယ္။ က်မကလဲ ဘိုလိုသိပ္မတတ္၊ သူတို႕ကလဲ "hello" "eat eat" ဆိုျပီး လက္ဟန္ ေျခဟန္နဲ႕ စားဖို႕ေျပာရုံပဲ တတ္တာပါ။  ဘာလို႕မွန္းမသိ သူတို႕မုန္႕ဝယ္စားတိုင္း မုန္႕ေတြဝယ္ဝယ္လာျပီးေပးပါတယ္။ တျခားဘာမွေတာ့လာမေျပာပါဘူး။ မ႑ာပ္ေပၚက က်မသူငယ္ခ်င္းေယာက်ားေလးေတြကေတာ့ "thank you" "thank you" နဲ႕အဆင္ကိုေျပလို႕။ က်မ မစားသမွ် သူတို႕ကဒိုင္ခံစားတာ။ သၾကၤန္တြင္းမွာ ၾကက္ကင္တို႕ ဘာတို႕ဆိုတာ အင္မတန္ေစ်းၾကီးတာကိုး။ အသက္ေလးနဲနဲရလာျပီး လူေကာင္းလူဆိုး နဲနဲပါးပါးအကဲခတ္တတ္ခ်ိန္မွာေတာ့ မုန္႕ေတြခဏခဏလာေပးတတ္တဲ့ တိုင္ဝမ္ကတရုတ္ဦးေလးၾကီးေတြနဲ႕ မဆုံေတာ့ပါဘူး။

ဆက္ပါအံုးမည္။

ရင္ထဲကသၾကၤန္ ၁

ရင္ထဲကသၾကၤန္ ၁

(ပံုကို Google ကယူပါသည္။)

သၾကၤန္လို႕ၾကားလိုက္ရင္ ပထမဆုံးမွတ္မိေနတာက ဦးေလးတေယာက္ေယာက္ရဲ့ ဂုပ္ေပၚကေန ျမိဳ႕ေတာ္ဝင္မ႑ာပ္ေပၚက ကေနၾကတဲ့၊ လွေနၾကတဲ့ သၾကၤန္မယ္ေတြကိုေငးဖူးတာပထမဆုံးမွတ္မိပါတယ္။ က်မအသက္က အဲဒီတုံးက ၃-၄ႏွစ္။ ေနတဲ့အိမ္က ကုန္သည္လမ္းနားဆိုေတာ့  ျမိဳ႕ေတာ္ဝင္မ႑ာပ္ နဲ႕နီးတယ္ေလ။ ငယ္ေသးတယ္ဆိုျပီး အိမ္ေအာက္ကိုေရဆင္းေဆာ့ခြင့္မျပဳတဲ့ က်မရဲ့ဖြားဖြားက ညေနတိုင္ၾကရင္ေတာ့ အိမ္ရွိသူတေယာက္ေယာက္ကို "ဟဲ့ ကေလးကို မ႑ာပ္ေလး ဘာေလးလိုက္ျပလိုက္ၾက။ က တာေတြ ၾကည့္ပါေစ။" လို႕ဆိုတတ္ပါတယ္။ အဖြားရဲ့ ပါမစ္ရျပီဆိုတာနဲ႕ က်မလဲ လမ္းေပၚထြက္ဖို႕ လုံးပန္းေတာ့တာပါပဲ။ ညေန ၅နာရီ ၆နာရီေလာက္ဆို အိမ္ေပၚကေနဆင္း၊  ျမိဳ႕ေတာ္ဝင္မ႑ာပ္ဆီကို လမ္းေလွ်ာက္၊ လမ္းတေလွ်ာက္က ေရကစားအျပီးအျပန္ ေရအက်န္ေလးေတြနဲ႕ ပက္ၾကတဲ့ အကိုေတြ၊ အမေတြ နဲနဲဆီပက္တာကိုခံ၊ ေရပုံး ေရေသနတ္ေရာင္စုံလွလွေလးေတြကိုင္ထားတဲ့ သူေတြကိုအားၾက၊  ေရပက္ခံကားေတြေပၚက အသံေတြ ( ဘာမွန္း သိပ္နားမလည္ေသးေပမဲ့) နားေထာင္နဲ႕ အရမ္းေပ်ာ္ဖို႕ေကာင္းပါတယ္။  ျမိဳ႕ေတာ္ဝင္မ႑ာပ္ေရွ႕ကိုေရာက္ရင္ေတာ့ အကအလွေတြလာၾကည့္တဲ့သူေတြနဲ႕ ျပည့္က်ပ္ေနပါျပီ။ တေနကုန္ သၾကၤန္လည္ျပီးအျပန္ နားရင္းနဲ႕ သၾကၤန္မယ္ေလးေတြရဲ့အကကို လာၾကည့္ၾကတဲ့သူေတြကလဲေပါမွေပါ။ လူအုပ္ၾကားထဲက အကိုၾကီးေတြရဲ့ လက္ထဲမွာ ေရေမႊးထည့္ထားတဲ့ ေရပုလင္းေသးေသးေလးေတြပါတတ္ပါတယ္။ တခ်ိဳ့ၾကေတာ့လဲ ေရေမႊးပုလင္းလိုက္ကိုင္လာျပီး ေကာင္မေလးလွလွေလးေတြကို ေရေမႊးျဖန္းၾကတာေပါ့။ တခါတေလမ်ားဆို သေဘာေကာင္းတဲ့ အကိုၾကီးေတြက  ဦးေလးရဲ့ဂုပ္ေပၚကေန သနပ္ခါးအေဖြးသားနဲ႕  ျမိဳ႕ေတာ္ဝင္မ႑ာပ္ေပၚက ကေနၾကတဲ့သၾကၤန္မယ္ေတြကိုေငးေနတဲ့ က်မေသးေသးေလးကိုလဲ စရင္းေနာက္ရင္း ေရေလာင္း၊ ေရေမႊးျဖန္းသြားၾကလို႕ကေတာ့ျဖင့္ အိမ္အျပန္လမ္းတေလွ်ာက္လုံး ခ်မ္းခ်မ္းေအးေအးနဲ႕ ေမႊးေမႊးေလးျဖစ္ေနေတာ့တာပဲ။ မွတ္မိတာက အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက အနံ႕ဆိုးတဲ့သူေတြဆို လူေတြက ကြက္ၾကည့္၊ ကြက္ၾကည့္နဲ႕ ဖယ္ေနတာပါပဲ။ အမၾကီးေတြကလဲ ေရေလာင္းမခံရေအာင္ေဝးေဝးေနၾကတယ္။ငယ္တုံးကေတာ့ နံတယ္ပဲသိတာပါ။ ၾကီးမွ အဲဒီအနံ႕က အရက္ေတြ၊ ဘီယာေတြကလာမွန္း နားလည္ပါတယ္။ အဲဒီတုန္းေတာ့ အေပ်ာ္ဆုံးသၾကၤန္ရက္က အတတ္ေန႕ပါ။ ဘာလို႕လဲဆိုရင္ ေနာက္ဆုံးေန႕မွာ ဆုေပးပြဲရွိတယ္ေလ။ အရင္ေန႕ေတြက ည၇နာရီေလာက္ဆိုျပီးျပီ။ ေနာက္ဆုံးေန႕က အကေတြအျပီးမွာဆုေပးပြဲဆက္လုပ္တာဆိုေတာ့ ၉နာရီေလာက္မွျပီးေတာ့တာ။ လူေတြကလဲမ်ားမွမ်ား။ သၾကၤန္ကိုမျပီးေစခ်င္ၾကေသးတဲ့ သူတိုင္း အကေတြလာၾကည့္ရင္း သၾကၤန္ကိုရသေလာက္ဆြဲဆန္႕ၾကေတာ့တယ္။ မန္းေလးမွာလို ေငြငန္း အစစ္မဟုတ္ေပမဲ့  အလွဆင္ထားတဲ့ ကားၾကီးေတြနဲ႕ "ျပန္ပါအံုးမယ္ ျပန္အံုးမယ္" ဆိုၾကတဲ့ ကားေပၚကအဆိုေတာ္ၾကီးေတြကို အတတ္ေန႕မွာ အမ်ားဆုံးေတြ႕ရပါတယ္။


ပထမတန္းေက်ာင္းသူၾကီးျဖစ္လာတဲ့ အခ်ိန္ၾကေတာ့ ညေနအခါမွ လမ္းဆင္းေလွ်ာက္ခြင့္ရတဲ့  ဦးေလးဂုပ္ေပၚကေနၾကည့္တဲ့ ေကာင္မေလးမဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။ အရြယ္ၾကီးလာတာနဲ႕အမွ် က်မကအရပ္ေတြရွည္ျပီး ထြားလာျပီေလ။ ဦးေလးေတြနဲ႕ အေဖလဲၾကာၾကာမခ်ီႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ ဒီေတာ့ က်မရဲ့ သၾကၤန္က ဒတ္ဆန္းကားအဝါေလးေပၚေရာက္လာပါျပီ။ အေဖက သၾကၤန္အၾကိဳေန႕ေလာက္ဆို အိမ္က ဒတ္ဆန္းကားေလးကိုဆိုဖာေတြျဖဳတ္၊ အမိုးေတြျဖဳတ္ျပီး ျမိဳ႕ထဲလည္ၾကဖို႕ ျပင္ျပီးျပီ။  အေဖရယ္၊ဦးေလးေတြရယ္၊ ဆိုင္က အကိုၾကီးေတြကအေနာက္က။ မာမီနဲ႕က်မက ေရွ့ခန္းကေပါ့။ ေရဆိုမွာေၾကာက္တဲ့ မာမီက မွန္တခါးကိုေစ့ေနေအာင္ပိတ္ျပီး ၊ လူေတြကို ကားေပၚကေန ၾကည့္ခ်င္ေပမဲ့ ပူလို႕၊ ေလညွင္းခံခ်င္လို႕၊ မျမင္ရလို႕ ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္မ်ိဳးစုံသုံးျပီး မွန္တခါးကို ေသးေသးေလးရေအာင္ဖြင့္ျပီး  ေရမစို ဆိုေအာင္လုပ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သံုးတန္းေလာက္ေရာက္တဲ့အခ်ိန္မွာ ေရပက္ခံထြက္တိုင္း ေရွ႕ခန္းက ထိုင္တာ မာမီတေယာက္ထဲျဖစ္သြားပါျပီ။ က်မကေတာ့ ေနပူပူမွာ အမိုးဖြင့္ထားတဲ့ ဒတ္စန္းကားအဝါေလးရဲ့ ေနာက္ခန္းကေန မ႑ာပ္ေတြေပၚကဖြင့္ထားတဲ့ သၾကၤန္သီခ်င္းေတြလိုက္ဆိုရင္း "ခြက္စုတ္ေလးနဲ႕ ပတ္တာေလာက္ေလာက္ေတာ့ ရီတာေပါ့" "အပ်ိဳပိန္ပိန္ေရစိမ္ေတာ့ အီၾကာေကြး အီၾကာေကြး" "ဟိုအမၾကီးဘာလို႕ဝ အီးမပါလို႕ဝ" ဆိုတာမ်ိဳး ဘရုတ္သုတ္ခေတြ လိုက္ေအာ္တတ္ေနပါျပီ။ ကားေပၚမွာ ေရခဲေရထည့္ထားတဲ့ ေရတိုင္ဂီကိုတင္ျပီး တျခားေရပက္ခံကားေပၚကသူေတြခ်မ္းသြားေအာင္ ေရခဲေရနဲ႕ လိုက္ေလာင္းရတာကိုလဲ ေက်နပ္ေပ်ာ္ရႊင္ေနတတ္ျပီ။ ကားေတြက်ပ္လို႕ အိမ္ျပန္မနားႏိုင္ေတာ့ဘဲ အင္းယားကန္ေဘာင္ ကားထိုးျပီး အဝတ္အစားေတြေရညွစ္၊ သဘက္ေတြေနပူလွမ္း ဘူးသီးေက်ာ္ပူပူေလးစား၊  အင္းယားမွာနားတဲ့ တျခားကားေပၚက ရြယ္တူခေလးေတြနဲ႕ ကစား၊ ေမာရင္ ခဏအိပ္။ ညေန၄နာရီေလာက္မွ ကားျပန္ထြက္ျပီး အိမ္ျပန္ၾကပါတယ္။

အမွတ္တရေတြထဲမွာ ခ်န္ထားလို႕မရတာကေတာ့ ေစ်းသၾကၤန္ပါပဲ။ မဂၤလာေစ်းသၾကၤန္က စေကာ့ေစ်းလို အၾကိဳမတိုင္မီတရက္မွလုပ္တာမဟုတ္သလို စေကာ့ေစ်းသၾကၤန္လို လူသိမ်ား မစည္ကားပါဘူး။ ေစ်းသူေစ်းသားအခ်င္းခ်င္း ေစ်းမပိတ္ခင္ စတိသေဘာနဲ႕ "အက်ိ ေရေလာင္းမယ္ေနာ္။" "အကိုေရနဲနဲေလာင္းမယ္ က်မတို႕ေတာ့ ခရီးသြားမလို႕ မနက္ျဖန္ကစျပီး ဆိုင္ပိတ္ျပီ" "အမၾကီး ဆိုင္လာတုန္းေရေလာင္းထားရမယ္" ဆိုတာမ်ိဳး ခြင့္ေတာင္းျပီး နဲနဲေလာင္းၾကပါ။ တခါတခါမ်ား ကိုယ့္ေရနဲ႕ကိုယ္ေတာင္ ျပန္ေလာင္းသြားၾကေသး။ ေစ်းလာတဲ့သူေတြကို သိပ္ပက္ေလ့မရွိပါဘူး။ အရမ္းေခ်ာတဲ့ အမၾကီးေတြ မ်က္စိလည္လမ္းမွားျပီး အထည္စေတြ မဂၤလာေစ်းမွာလာၾကည့္ရင္တမ်ိဳးေပါ့ေလ။ က်မကေတာ့ ေႏြေက်ာင္းပိတ္ခ်ိန္ဆို ဆိုင္ကိုအေဖနဲ႕ အေဒၚေတြနဲ႕လိုက္လည္ပါတယ္။ သၾကၤန္နီးျပီဆိုရင္ ပလတ္စတစ္ေတြ ေရာင္းတဲ့ဆိုင္တန္းဘက္မွာ ေရဗုံးေတြ၊ ေရေသနတ္ေတြ အသစ္ေရာက္ျပီေလ။ ၾကိဳက္တာရွိရင္ နီးနီးနားနားပူဆာလိုက္ရုံပဲ။ ဝယ္ထားတဲ့ ေရသနတ္ခေလးစမ္းသလိုနဲ႕ လူၾကီးေတြကို ေရပက္တိုင္းကစားရတာေပ်ာ္စရာေကာင္းပါတယ္။ က်မလို အိမ္နဲ႕ေစ်းလိုက္လည္တဲ့ရြယ္တူ သူငယ္ခ်င္းေတြ႕လို႕ကေတာ့ ညေန၃ ၄နာရီကေန ဆိုင္သိမ္းခ်ိန္အထိ ေရေသနတ္တလက္နဲ႕ေလွ်ာက္သြားေတာ့တာပါပဲ။

ေနာက္ဆုံးတႏွစ္ အိမ္ကကားနဲ႕လည္တဲ့ အခ်ိန္ကိုေတာ့ ေသေသခ်ာခ်ာမွတ္မိပါေသးတယ္။ သၾကၤန္လည္ဖို႕အေရး အိမ္ကအဖြားနဲ႕ အေဒၚေတြက အရင္ႏွစ္ေတြကလို ေခ်ာေခ်ာခ်ဴခ်ဴခြင့္မျပဳခ်င္။ မာမီကအေစာၾကီးကတည္းက ေရစိုတာမၾကိဳက္သူဆိုေတာ့ မသြားေလ ေကာင္းေလ။ သၾကၤန္႐ူးက်မဘက္မွာ အေဖရယ္ ဦးေလးရယ္ပဲရွိေတာ့တာ။ "ဒီႏွစ္က ႏို႕ဆီခြက္ေတြနဲ႕ ပက္တာ" " ေရေဘာလုံးေတြက ထိရင္အရမ္းနာတာ" " ဟဲ့ ဟိုလမ္းက ဟို မ႑ာပ္မွာ မီးသပ္ပိုက္ၾကီးရွိတယ္ မသြားနဲ႕"  " ေရပက္တာ ၾကမ္းတမ္းလိုက္ၾကတာေအ။ ခေလးကို ေခၚမသြားစမ္းနဲ႕" ဆိုတဲ့အသံေတြၾကား ဦးေလးနဲ႕ အေဖကလဲ တခုခုဆိုအေျပာခံရမွာမို႕ အင္တင္တင္။ ေနာက္ဆုံး သၾကၤန္မလည္ရလို႕ စူပုပ္စိတ္ေကာက္ေနတဲ့ က်မကိုၾကည့္မေနႏိုင္တဲ့အဆုံး ေရပက္ခံထြက္ၾကပါတယ္။ အလည္ကေနျပီး ဘာခြက္ေစာင္းခုပ္၊ ဘာေရေဘာလုံးဒဏ္မွ မခံရတဲ့ က်မကေတာ့ အစဥ္အလာမပ်က္ ျပဳံးေပ်ာ္လွ်က္ပါပဲ။ ေဘးကေနတဲ့ ဆိုင္က အကိုေတြနဲ႕ ဦးေလးေတြကေတာ့ ခြက္ေစာင္းဒဏ္၊ ေရေဘာလုံးဒဏ္ေတာ္ေတာ္ခံလိုက္ရတယ္လို႕ေျပာျပပါတယ္။

သၾကၤန္ေရာက္ရင္ အိမ္မွာေအးေအးေဆးေဆးမေနႏိုင္တဲ့က်မ ၇တန္းေလာက္ေရာက္ေတာ့ မာမီသူငယ္ခ်င္း သမီးေတြ၊ တူမေတြနဲ႕ေရကစားေစပါတယ္။ အန္တီ အမ်ိဳးသားအလုပ္ကပိုင္တဲ့ဂိုေထာင္က တကၠသိုလ္ရိပ္သာလမ္းသစ္နားမွာပါ။ သၾကၤန္နီးတဲ့အခါ အန္ကယ္က ဂိုေထာင္တျခမ္းကိုရွင္းျပီး နားလို႕ရေအာင္ေနရာလုပ္။ ေရခဲတုံးေတြမွာျပီး ေရခဲေရကန္နဲ႕ ေရပက္ဖို႕လုပ္ေပးပါတယ္။ လူငယ္ေတြက အိမ္ေရွ႕မွာေရပက္၊ လူၾကီးေတြက အေနာက္မွာ မုန္႕လုပ္စား၊ စကားေျပာနဲ႕ အဆင္ကိုေျပလို႕။ ေရပက္ခံကားေတြက က်မတို႕ နားမွာရပ္ျပီး ေရပက္ခံတိုင္း ကားေပၚမွာပါလာတဲ့အကိုၾကီးေတြက အတူေရပက္တဲ့အမေတြကို ေရဆင္းေလာင္း ေရေမႊးျဖန္းလုပ္ပါတယ္။အခုခ်ိန္ အိမ္ေထာင္ေတြၾကျပီး လွေနဆဲအမေတြက အဲဒီအခ်ိန္တုံးက ၂၄ ၂၅အရြယ္ အပ်ိဳေခ်ာေခ်ာေလးေတြေပါ့။ အမေတြကို ေလာင္းရင္း လမ္းၾကဳံက်မကိုပါ ေရေလာင္းသြားတိုင္း မ်က္ႏွာေတြနီရဲျပီး ရွက္တတ္ေပမဲ့ စိတ္ထဲကေန "ငါ့ကိုလဲ ေလာင္းၾကသားပဲ" ဆိုျပီး တိတ္တိတ္ေလးၾကိတ္ေပ်ာ္တတ္ေနပါျပီ။ ဖိနပ္စက္ရုံပိုင္တဲ့ အန္ကယ္တို႕ရုံးကဒိုင္နာအမိုးဖြင့္ကားအျမင့္ၾကီးအားတဲ့အခါ က်မေတာ့အားလုံး ညေနပိုင္းေရပက္ခံထြက္ၾကတာေပါ့။ ထုံးစံအတိုင္း မာမီနဲ႕ မာမီသူငယ္ခ်င္းအန္တီက ေရွ့ခန္းမွာ၊ က်န္တဲ့သူေတြအားလုံးကေနာက္ခန္းမွာ။ မီးသတ္ပိုက္တို႕၊ ခြက္ေစာင္းခုပ္တာတို႕ဆိုတာ အထူးအဆန္းမဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။ ေရေဘာလုံးေတာ့မရွိေတာ့ပါဘူး။ ကားအျမင့္ၾကီးေပၚက က်မတို႕ေတြ ခြက္ေစာင္းဒဏ္၊ မီးသတ္ပိုက္ဒဏ္ မခံရပါဘူး။ ကားကျမင့္တာေရာ၊ လူၾကီးေတြက ကေလးေတြပါလို႕မလုပ္ပါနဲ႕လို႕ ေတာင္းပန္တာေၾကာင့္ေရာပါ။ ထူးထူးျခားျခားသတိထားမိတာကေတာ့ သၾကၤန္မဏၭပ္ေတြေပၚမွာ ျမန္မာတူးပို႕ဒိုးသံေတြ အျပင္ ကလို႕ေကာင္းတဲ့သီခ်င္းေတြပါဖြင့္လာၾကတာပါပဲ။ငယ္ငယ္ကလို  ျမိဳ႕ေတာ္ဝင္မဏၭပ္နားေတာ့ မေရာက္ေတာ့တာၾကာပါျပီ။ အရင္ကဆိုအစိုးရ ဝန္ၾကီးဌာန မဏၭပ္ေတြပဲၾကီးၾကီးမားမားရွိေပမဲ့ ခုၾကေတာ့ ကိုယ္ပိုင္ ကုမဏီ မဏၭပ္ေတြကလဲ စတိတ္႐ိႈးစင္ေတြေန႕ အမိုက္စားျဖစ္ေနျပီေလ။

သူမ်ား ဂိုေထာင္ေရွ႕၃ႏွစ္ေလာက္ ေသာင္းၾကမ္းျပီးခ်ိန္မွာေတာ့ ဘဝမွာ ပထမဆုံးအၾကိမ္ မိဘေတြမပါပဲ သၾကၤန္မ႑ာပ္ထိုင္ခြင့္ရပါတယ္။ အသက္က ၁၆ႏွစ္။  ၁၀တန္း ျပီးခ်ိန္ေပါ့။ သူငယ္ခ်င္းအမလဲပါမယ္။ အိမ္ကလဲ တာဝန္ယူျပီး အပို႕အၾကိဳလုပ္မယ္ဆိုလို႕ အိမ္ကခြင့္ျပဳလိုက္တာ။ အမွတ္မမွားဘူးဆိုရင္ အဲဒီႏွစ္က"သၾကၤန္ေရ"အေခြထြက္တဲ့ႏွစ္ပါ။ VCDထဲကအတိုင္း သၾကၤန္မက်ခင္ကတည္းက စေကာ့ေစ်းသၾကၤန္ကို သူငယ္ခ်င္းတစု အပ်ိဳလုပ္ျပီး ပတ္ၾကပါတယ္။ သြားပက္မဲ့ မ႑ာပ္ ၂၀၀၀ခုႏွစ္မ်ားဆီက နာမည္ရွိတဲ့  မ႑ာပ္ပါ။ ခုထိလဲ လူေဟာင္း ေတြေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားနဲ႕ ေရကစားတုန္းပဲ။ အရင္တုန္းကေလာက္ေတာ့ နာမယ္မၾကီးေလာက္ေတာ့ဘူးထင္ပါတယ္။ က်မတို႕အရြယ္ ၂၀ေက်ာ္ အစိတ္ပိုင္းကို ေတာ္ေတာ္ၾကီးေက်ာ္ေနတဲ့
အရြယ္ေတာ္ တစိတ္ဟိုင္းေတြ မ်ားတဲ့မ႑ာပ္မွတ္လား။


ဆက္ပါအံုးမည္။