ေက်ာင္းေတာ္ကခ်စ္သူေတြ

"ႏိုင္ငံေတာ္အလံကိုအေလး...ပု"
စတုတၳတန္းအခန္းတခန္းက အတန္းေခါင္းေဆာင္ရဲ့ ႏိုင္ငံေတာ္အလံကို ညီညီညာညာအေလးျပဳဖို့ ခပ္က်ယ္က်ယ္ေအာ္ျပီး တိုင္ေပးတဲ့အသံပါ။ စိတ္ပဲေလာေနတာလား၊  အသံထြက္မပီသသလား မေသခ်ာေပမဲ့ အေနာက္မွာ  ႏိုင္ငံေတာ္သီခ်င္းဆိုျပီး  ႏိုင္ငံေတာ္အလံကို ျငိမ္ျငိမ္သက္သက္၊ ညီညီညာညာအေလးျပဳဖို႕ေစာင့္ေန တဲ့ သူေတြဆီက ခြိခြိနဲ႕ ရီသံေတြ ထြက္လာသည္။ အတန္းပိုင္ဆရာမက "အဟမ္း..အဟမ္း" ေခ်ာင္းဟန္႕သံအဆုံး ... အတန္းေခါင္းေဆာင္က ေနာက္ထပ္တၾကိမ္ အသံျမႇင့္ေအာ္အျပီးမွာေတာ့ က်မတို႕တေတြ အားလုံးညီညီညာညာ အေလးျပဳလိုက္ၾကပါသည္။ ထိုေန႕ကစျပီး အတန္းထဲမွာ နာမည္ၾကီးေနေသာ အသားညိဳစိမ့္စိမ့္ လူေကာင္ထြားထြားသူ႕ကို ေသေသခ်ာခ်ာသတိထားမိပါသည္။ သတိမထားခ်င္လို႕လဲမရ ဘူးေလ။ သူ႕ရဲ့ "အေလး...ပု" ဇာတ္လမ္းကိုအတန္းထဲကသူေတြ အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ၾကာတဲ့အထိေျပာမဆုံးဘဲကိုး။

သူ႕နာမည္က ၄လံုး။ နာမည္ရွည္ရွည္ေတြ ေခတ္စားတဲ့ ကာလမို႕ သူ႕နာမည္က ခုေခတ္စကားအရဆို လန္းပါသည္။ ေျပာၾကေၾကးဆို က်မနာမည္ကလဲ ခပ္ရွည္ရွည္ပဲ။ နာမည္ရွည္တာခ်င္းတူေပမဲ့ က်န္တဲ့ေနရာေတြမွာအကြာၾကီးကြာသည္။  သူက သြက္သြက္လက္လက္ နဲ႕အေပါင္းအသင္းဆန္႕သည္။ အင္မတန္လူေၾကာက္တတ္တတ္တဲ့ က်မက ေတာ့ လာစကားေျပာတဲ့ အလယ္တန္း၊အထက္တန္းက သူေတြကို ခုံေအာက္ေတြမွာ ဝင္ပုန္းရတာ အလုပ္ၾကီးတခု။ မုန္႕စားဆင္းခ်ိန္ေတြတိုင္း မွာ လူမထပ္ေအာင္တြဲတက္တဲ့ သူ႕ကို ေတာ့တခါတရံ အားၾကသလိုလို၊ စိတ္ပူသလိုလိုနဲ႕ ေငးမိပါသည္။

စတုတၳတန္း စာသင္ႏွစ္တႏွစ္လုံး အတန္းတူခ်င္းေပမဲ့ သူနဲ႕ က်မနဲ႕စကားမေျပာဖူးပါ။ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ဆုံတိုင္း သူကအျမဲအရင္ ရီျပတတ္ေပမဲ့ သူ႕အတြက္က်မက အမႉမဲ့အမွတ္မဲ့ဆိုတာ ကေလးေပ မဲ့ ေသေသ ခ်ာခ်ာၾကီး ကိုသိသည္။သူ႕ကို သေဘာက်စိတ္ေလးနဲ႕ ေငးရုံကလႊဲလို႕ က်မကလဲ သြား မိတ္ဖြဲ႕ဖို႕ သတိၱကမရွိ။ ဒီလိုနဲ႕ စာေမးပြဲၾကီးအျပီး ေအာင္စာရင္းအလိုက္ ငါးတန္း အတန္းေတြအခြဲမွာ သူနဲ႕အတန္းကြဲသြားသည္။ သူကေတာ့ နာမည္ၾကီးျမဲ ၾကီးဆဲ။ ေက်ာင္းအက်ီေပၚမွာ "waist coat" လို႕ေခၚတဲ့ လက္ျပတ္ အေပၚထပ္လက္တိုေလး ထပ္ဝတ္တတ္ေသာသူ႕ကို က်မတို႕ႏွစ္က သူ႕ကိုေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားသိၾကသည္။ ၅တန္းႏွစ္မွာ အနည္းငယ္ တိုးတက္လာတာက က်မ။ မုန္႕စားဆင္းခ်ိန္ေတြမွာ လက္ကေလးတြဲျပီး ေက်ာင္းပတ္ၾကသည့္ သူေတြအေၾကာင္း အနည္းငယ္သိလာသည္။ အတန္းေရွ႕ကို မၾကာခဏ လမ္းသလားတတ္တဲ့သူေတြကို မ်က္လုံးခ်င္းဆုံၾကည့္ျပီး ရီျပတတ္ျပီ။ ခုံေအာက္ထဲ ဝင္ပုန္းတဲ့အထိလဲ လူမေၾကာက္ေတာ့။ သူ႕ကိုေတာ့ မၾကာခဏ ဆိုသလို ေကာ္ ရစ္ေဒါ မွာလမ္းေလွ်ာက္ရင္းျဖစ္ျဖစ္ မုန္႕ေစ်းတန္းမွာျဖစ္ျဖစ္ေတြ႕ပါသည္။ ေဘးမွာလဲ သူနဲ႕အတန္းတူ ပံုမရေသာ ေကာင္မေလးတေယာက္ေယာက္ အျမဲပါသည္။ က်မက မရီျပျဖစ္သလို သူကလဲက်မကိုမမွတ္မိပါ။

သူနဲ႕စကားသြားေျပာဖို႕၊ လက္ကေလးတြဲျပီး ၁၅မိနစ္ ေလာက္လမ္းေလွ်ာက္ဖို႕ ဘာလုပ္ရမလဲဆိုတာ က်မသိပါသည္။ သို႕ေသာ္လဲ သူ႕ကို ဘယ္ေတာ့မွစမလိုက္ဘူးဆိုတဲ့ က်မဆုံးျဖတ္ခ်က္ကို ခိုင္မာေစတာက မ်က္လုံးဝိုင္းဝိုင္းအသားျဖဴျဖဴ နဲ႕  က်မ၏ စီနီယာတေယာက္ေၾကာင့္ျဖစ္ပါသည္။ သူက တဦးတည္းေသာကေလး၊  ျပည့္စုံေသာအသိုင္းအဝိုင္းကျဖစ္ျပီး ခပ္ဆိုးဆိုးေလးပဲ ဆိုၾကပါစို႕။ေန႕စဥ္ ေန႕တိုင္း မုန္႕ေတြေပး၊ ႏွင္းဆီပန္းေတြေပးျပီး သူ႕ကိုျပန္ခ်စ္ဖို႕ တတြင္တြင္ေျပာ။ က်မက တတြင္တြင္ျငင္း။ စာေတြ အိတ္ထဲ က်မမသိေအာင္ ခိုးထည့္။ အေမေတြ႕လို႕ အေျပာခံရ။ သူ႕ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ က်မသူငယ္ခ်င္းေတြ ရန္ျဖစ္။  တရက္ၾကေတာ့ ေနာက္ဆုံးစာဟုဆိုကာ အနီေရာင္ေတြနဲ႕ မညီမညာေရးဖြဲ႕ထားေသာ၊ မင္အနံ႕မဟုတ္ေသာ အနံ႕တခုထြက္ေနေသာ စာတေစာင္ရပါသည္။ အနီေရာင္ေတြေပေနေသာစာကိုေသေသခ်ာခ်ာ မကိုင္ရဲ၊ စိတ္လဲမေကာင္းျဖစ္ရင္း " ငါလဲ သူ႕လိုပဲ ခ်စ္တဲ့စိတ္နဲ႕ ဘာမဆို  အတင္းအက်ပ္ လုပ္မိႏိုင္တာပဲ" လို႕အေတြးဝင္လာေတာ့ ကိုယ္ခ်စ္ေနတာတခုနဲ႕ေတာ့ ဘယ္သူ႕ကိုမွ မလိုက္ေတာ့ဘူးလို႕ ဆုံးျဖတ္လိုက္ပါသည္။

ဆဌမတန္းတက္ေတာ့ သူကက်မေရွ႕က တခန္းမွာ။ သူနဲ႕ တူတူတြဲျပီး ေတြ႕လာတာက မ်က္ႏွာဝိုင္းဝိုင္း၊ ဆံပင္တိုတို အလယ္ခြဲနဲ႕ သူ႕ညီမေလး။  ပံုကေတာ့ ခပ္ေအးေအး ဂ်စ္တစ္တစ္ေလး။ သူ..သူ႕ညီမေလးကို သိပ္ခ်စ္ျပီး သိပ္ဂ႐ုစိုက္ေၾကာင္း သူ႕ရဲ့အေၾကာင္းကို သတင္းလုပ္ေျပာခ်င္သူေတြ ဆီကမၾကာခဏၾကားရသည္။  အတန္းတိုင္းလိုလို အတန္းေခါင္းေဆာင္၊ အသင္းေခါင္းေဆာင္ျဖစ္ေနတဲ့ သူက မၾကာမၾကာ ေက်ာင္းကိစၥေပါင္းစုံနဲ႕ အတန္းထဲေရာက္တာတတ္ေတာ့ မေတြ႕မျမင္ရေတာ့မဟုတ္။ သို႕ေသာ္ အမွန္အတိုင္းေျပာရရင္ သူနဲ႕ သူ႕ရဲ့အခ်စ္အသစ္ေတြအေၾကာင္းကိုသိပ္စိတ္မဝင္စားေတာ့။ ဒါေပမဲ့ လာလိုက္တဲ့ သူမွန္သမွ်ကို ( သူ႕ေၾကာင့္မဟုတ္) ျငင္းရင္း "အတြဲမရွိ" ဂံုဏ္ကိုထိမ္းတုန္း။

ကံၾကမာကသူနဲ႕ က်မကိုရင္းနီးေစခ်င္ပံုရသည္။ သတၱမတန္းေရာက္ေတာ့ သူနဲ႕ တေက်ာ့ျပန္အခန္းတူသည္။ သူနဲ႕တင္မဟုတ္။  သူ႕ညီမေလးကလဲ တခန္းထဲအတူတူ။ ဆဌမတန္းမွာ တြဲခဲ့တဲ့ စာအလြန္ေတာ္ေသာ သူငယ္ခ်င္းက A တန္းကိုေရာက္သြားျပီး က်မ ခ်စ္ေသာ ၅တန္းမွ သူငယ္ခ်င္းမ်ားက က်မနဲ႕အတူ အတန္းလိုက္တက္မလာ။ တခန္းလုံး က်မနဲ႕ သိတာ ၆တန္းတုန္းက မထင္မွတ္ပဲ ေခၚေျပာ ႏွုတ္ဆက္ဖူးေသာ၊ သူနဲ႕လဲခင္ေသာ ဆံပင္တိုတို၊ ဂ်စ္ကန္ကန္  ႏွစ္ေယာက္။ ေျပာရရင္ သူတို႕  ႏွစ္ေယာက္ကလဲ နာမည္ၾကီးေတြ။ ေက်ာင္းမွာ ခုႏွစ္ ႏွစ္က်င္လည္ျပီးသည့္တိုင္ ေက်ာင္းအထာမနပ္ေသးေသာ က်မနဲ႕ ပံုစံနည္းနည္းမွမတူ.. ဆိုေတာ့ က်မကသြားမေခၚခ်င္၊ မေခၚရဲ။  က်မက တမင္တကာေရွာင္ေနေပမဲ့ အခန္းထဲမွာ သူငယ္ခ်င္းမရွိဘာမရွိနဲ႕ အူေၾကာင္ေၾကာင္ျဖစ္ေနေသာ က်မကို သတိထားမိျပီး လာစကားေျပာေသာ သူတို႕ကို ျပန္ေတြးၾကည့္ရင္  ေက်းဇူးတင္ရပါသည္။ အတြဲလဲမရွိေတာ့ မုန္႕စားဆင္းခ်ိန္မွာေတာင္ တေယာက္ထဲ ငိုင္ေနတာမဟုတ္လား။ သူငယ္ခ်င္း၃ေယာက္  သတၱမတန္းစာသင္ခန္းရဲ့ ေနာက္ဆုံးခုံမွာ တူတူထိုင္ၾကသည္။ စာသင္ခ်ိန္ေတြမွာ ထမင္းေတြခိုးစားျပီး မုန္႕စားဆင္းခ်ိန္ မိနစ္၃၀အျပည့္ေက်ာင္းပတ္ၾကသည္။ တခါတေလ ေကာင္မေလးေတြဆီကို တူတူသြားၾကသည္။ က်မကေတာ့ ခ်ိန္းေတြ႕သည့္အခ်ိန္ေတြမွာ ခပ္ေဝးေဝးမွာေတြးရင္း ေငးရင္း ေစာင့္ေပါ့။ ထူးထူးျခားျခား မွတ္မိေနတာက မုန္႕စားဆင္းခ်ိန္မွာ က်မရဲ့ ခ်စ္သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္က က်မကို  တေယာက္ထဲ ဘယ္ေတာ့မွအထီးက်န္ မေနေစတာပါပဲ။

အတန္းထဲမွာ အသင္းေခါင္းေဆာင္၊ အတန္းေခါင္းေဆာင္ေရြးၾကေတာ့ ထုံးစံအတိုင္း သူ႕ကိုဝိုင္းမဲေပးၾကသည္။ ေပးမွာေပါ့...သူက တျခားအတန္းေခါင္းေဆာင္ေတြလို က်ပ္မွမက်ပ္ပဲကိုး။ သူလဲ လုပ္ခ်င္ရာေတြ လုပ္ေနတတ္သလို သူမ်ားေတြ ဆူေနလဲ ဘာမွမဟန္႕။ စာသင္ခ်ိန္ ထမင္းခိုးစားသည့္အထဲ သူေတာင္ပါေသးသည္။ဆရာမေတြလာဆူတဲ့အခါ "အားလုံးတိုးတိုးေနၾက" လို႕ ဟန္ေဆာင္ပန္ေဆာင္ ထေအာ္.. သူ႕လဲဘယ္သူကမွ မေၾကာက္။  စကားစပ္လို႕ေျပာရရင္ ထမင္းခိုးစားသည့္အထဲ အေတာ္ဆုံးက ေအးပံုေပၚေသာ သူ႕ညီမေလး။ ဆရာမ ေက်ာက္သင္ဘုန္းေပၚတြင္စာေရးေနခ်ိန္ေလးမွာ ထမင္းတလုပ္ ပါးစပ္ထဲေကာက္ထည့္... ဆရာမစာရွင္းျပခ်ိန္မွာ  ဆရာမ မသိေအာင္ ပါးစပ္တလႈပ္လႈပ္နဲ႕ ဝါးစား။ ေဘးက ဆရာမေတြ ျဖတ္သြား တာျမင္ရင္ ေပါင္ေပၚတင္ထားသည့္ သူ႕ရဲ့ စတီးထမင္းဘူးကို စာေရးစားပြဲခုံထဲ အလွ်င္အျမန္ထည့္။  သူ႕ညီမေလးအစား ေဘးကေန က်မကၾကည့္ရင္း ရင္ေမာရသည္။


က်မ အတန္းထဲမွာ  အသင္းေခါင္းေဆာင္ျဖစ္လာတာက တေၾကာင္း၊ သူငယ္ခ်င္း အုပ္စုတူေနတာက တေၾကာင္းတို႕ေၾကာင့္ ခုႏွစ္တန္းသူနဲ႕ က်မေတာ္ေတာ္ရင္းနီးလာသည္။အတြင္းက်က်ေပါင္းၾကည့္ေတာ့ သူသည္ေပ်ာ္တတ္ျပီး ဟန္လုံးဝမရွိ။ ျမန္မာဟင္းမ်ိဳးစုံကို ေကာင္းေကာင္းခ်က္ျပီး ထည့္ေပးတတ္သည့္ သူ့အိမ္က ထမင္းဘူးထက္ အသားညွပ္ေပါင္မုန္႕လိုမ်ိဳး၊  ဒါမွမဟုတ္ တရုတ္ဟင္း ဝက္သားလုံးေၾကာ္၊ ခ်ိဳခ်ဥ္ေၾကာ္လိုမ်ိဳးထည့္ေပး တတ္သည့္ထမင္းဘူးမ်ိဳးကိုပိုစိတ္ဝင္စားသည္။သူ႕ရဲ့ "အေလး...ပု" ဇာတ္လမ္းကိုျပန္ေျပာျပေတာ့ သူကသိပ္မမွတ္မိ။ ရီက်ဲက်ဲနဲ႕  "မသိပါဘူးဟာ...ဟုတ္မွာေပါ့" လို႕ခပ္ဝါးဝါးေျဖသည္။သူ တလြဲေတြ လုပ္တတ္မွန္း သိေနက်သည့္ တျခားသူငယ္ခ်င္းေတြကေတာ့ တဝါးဝါးရီပါသည္။

သူ႕ညီမေလးနဲ႕ ရင္းနီးလာတာကေတာ့ စာကူးဖို႕ စာအုပ္ငွါးရာက စတာ။  ဆရာမ စာေခၚခ်ိန္မွာ ပ်င္းသည္ဟုဆိုတာစာေရးခ်င္ဟန္ေဆာင္ေသာ္လည္း စာလိုက္မေရးတတ္ေသာ သူ႕ညီမေလးနဲ႕ သူ႕သူငယ္ခ်င္းေလးကို စာအျပည့္အစံုရွိေသာ၊ လက္ေရးလွေသာ က်မကစာအုပ္အျမဲငွါးရပါသည္။ ဒီလိုနဲ႕ က်မတို႕တေတြ သူငယ္ခ်င္းတအုပ္စုၾကီးျဖစ္လာပါျပီ။ ေက်ာင္းမွာ အင္မတန္ ေပၚျပဴလာျဖစ္ေသာ သူမ်ားႏွင့္ တသီးတသန္႕ေနတတ္ေသာ၊ လူသိပ္မသိေသာ၊ စာဂ်ပိုး ( ဟုထင္ရေသာ) က်မ မထင္မွတ္ဘဲ လည္ပင္း ဖက္ေပါင္းေသာ သူငယ္ခ်င္းေတြ ျဖစ္လာတာ ေတာ္ေတာ္ ထူးဆန္းပါသည္။ သူတို႕နဲ႕ေပါင္းျပီး ပထမဆုံးေက်ာင္းေကာ္ရစ္ေဒါမွာ ထိုင္တတ္လာသည္။ စာသင္ခ်ိန္ ဆရာမလြတ္ခ်ိန္ေတြမွာ ထမင္းခိုးစားျပီး မုန္႕စားဆင္းခ်ိန္ မိနစ္၃၀လုံးလုံး သူငယ္ခ်င္းတအုပ္ၾကီး အတန္းေပါင္းစုံက နာမည္ၾကီးမ်ားကို လိုက္ၾကည့္သည္။ သူငယ္ခ်င္းေတြ ႏွစ္ေယာက္ တတြဲ ေက်ာင္းပတ္ၾကသည္။ သူသည္လဲ က်မအခ်စ္ဆုံး သူငယ္ခ်င္းထဲက တေယာက္ျဖစ္သြားပါျပီ။

.............................................................................

"ေဘဘီ ဘာျဖစ္ေနတာလဲ။ ေရာ့ ဒါေလးစားလိုက္"
ဒုတိယအစမ္း စာေမးပြဲအျပီးမွာ စိတ္ေက်နပ္ေလာက္ေအာင္ မေျဖႏိုင္လို႕ ခံုေပၚ လြယ္အိတ္ေပၚတင္ျပီး မ်က္ႏွာေမွာက္ထားေသာ က်မေရွ႕မွာ Love ကန္ဒီဟုေခၚေသာ အသည္းပံု အနီေရာင္သၾကားလုံးေလးတခု။ က်မတို႕တုန္းက Love ကန္ဒီဆိုတာ ခ်စ္သူသမီးရည္းစားအခ်င္းခ်င္းေပးေလ့ရွိေသာအစားအစာတခုပါ။ အသံကို ေသေသခ်ာခ်ာၾကီးမွတ္မိေနပါရက္နဲ႕ မယုံႏိုင္စြာၾကည့္မိေတာ့ သူ႕ထုံးစံအတိုင္း အမည္းေရာင္ waistcoat" လို႕ေခၚတဲ့ လက္ျပတ္ေလးဝတ္ထားေသာ သူ႕ေနာက္ေက်ာကို လွမ္းျမင္ရပါသည္။   ခံုေပၚတြင္ခ်ထားေသာ Love ကန္ဒီ အသည္းပံု သၾကားလုံးေလးကို သူမ်ားေတြမျမင္ခင္ လြယ္အိတ္အေမႊးပြေလးရဲ့ ေအာက္ေျခမွာထိုးထည့္ရင္း "ေဘဘီ" နဲ႕ "Love ကန္ဒီ " ေၾကာင့္ သူ႕ကို ရင္ျပန္ခုန္တတ္လာပါသည္။

၇တန္း ႏွစ္ကုန္ခါနီးတေလွ်ာက္လုံး မေမးျဖစ္ခဲ့တဲ့ ေမးခြန္းကို ၈တန္းတက္မွ သူ႕ကိုအားတင္းျပီးေမးမိပါသည္။
"ဟဲ့ နင္ငါငိုေနတာ ဘယ္လိုျမင္သြားတာလဲ။ ဟိုေလ သၾကားလုံးေတာင္ ေပးသြားေသးတယ္ " (Love ကန္ဒီ ဟုမေျပာရဲ)
"ဟမ္ ဘယ္တုန္းကလဲ ။."
"မႏွစ္ကေလ .. xxx ဘာသာေျဖတဲ့ေန႕ေလ။ ဒုတိယအစမ္း..."
" ေအာ မွတ္မိျပီ။ xxx ဘာသာေမးခြန္းၾကီးက သတ္တယ္ေလ။ ငါတို႕ထဲမွာ မေျဖႏိုင္ရင္ စိတ္အညစ္ၾကီးညစ္တတ္တာဆိုလို႕ နင္ပဲရွိတာ။ ဒါေၾကာင့္ ေျဖေျဖျပီးခ်င္း နင့္ကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ထင္တဲ့အတိုင္းပဲ" ( ငါ့ကိုဂ႐ုတစိုက္ရွိသားပဲ။ ရင္ထဲမွာ ေႏြးသြား...)
" သၾကားလုံး...?"
"ေအး ..ဒါနဲ႕ ကေလးအငိုတိတ္ေအာင္ ငါ့မမကိုေပးမဲ့  သၾကားလုံးေပးခဲ့တာ" ( ဟမ္ ဒါဆို တကူးတကေပးတာမဟုတ္ဘူးေပါ့)
" ငါ့ကိုေတာင္ "ေဘဘီ" လို႕ေခၚသြား ေသးတယ္ေလ" ( ေမွ်ာ္လင့္တၾကီး မဝင့္မရဲနဲ႕ေမး...)
" ဟုတ္လား .. မသိပါဘူး" ( ဟင္း...)
ရတဲ့ ေန႕ကတည္းက ဘယ္သူမွမျမင္ေအာင္ မစားေအာင္ အဝတ္ဗီဒို ေအာက္ထဲတကူးတကထည့္ထားေသာ Love ကန္ဒီအနီေရာင္ေလးကို ျပင္ျမင္ျပီး အားနာလွပါသည္။ 

နဝမတန္းေရာက္တဲ့အခါ "အခ်ိန္အရမ္းေပးရတယ္" ဟူေသာအေၾကာင္းျပခ်က္ နဲ႕ ေက်ာင္းေျပာင္း ၾကဖို႕စကားသံေတြ ဟိုတစ ဒီတစထြက္လာပါသည္။ လသာ၂ က မနက္၈နာရီကေန ညေန ၃နာရီေလာက္အထိတက္ရတာေလ။ က်မတို႕ အုပ္စုထဲတြင္သာမက တျခားတျခားေသာ အတန္းခြဲမ်ားက သူငယ္ခ်င္းေတြကလဲ ၁၀တန္းမွာ ေက်ာင္းေျပာင္းတက္ၾကဖို႕ စဥ္းစားကုန္ၾကျပီ။ အခုမွ ေက်ာင္းေရ လည္လာေသာ၊ ေက်ာင္းေပ်ာ္ လာေသာ က်မကေတာ့ လသာ၂ကေနခြါဖို႕ အစီအစဥ္မရွိ။ ခ်စ္ရတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြကိုလဲ ေက်ာင္းမေျပာင္းေစခ်င္။ ဒါနဲ႕ပဲ က်မမွာ ဒိုင္ယာရီေရးေသာအက်င့္စျပီးရလာပါသည္။ တေန႕တေန႕ ေက်ာင္းမွာ ၾကံုသမွ်၊ ေတြ႕သမွ်၊ ခံစားရသမွ် မွတ္တမ္းတင္ဖို႕ ဆိုပါေတာ့။  ဒိုင္ယာရီထဲအမ်ားဆုံး ပါတတ္တာေတာ့ ဘယ္သူ႕အေၾကာင္း လဲ ေျပာစရာလိုမယ္မထင္ပါ။

အရင္တုန္းကထက္ စာေတြမ်ားလာသည့္ၾကားထဲက ၉တန္း ဒုတိယအစမ္းေျဖခါနီးတြင္ ေက်ာင္းကိုယ္စားျပဳပြဲ တပြဲမွာပါဖို႕အေရြး ခံရပါသည္။ ေက်ာင္း မွာရသမွ် အေတြ႕အၾကဳံ လိုခ်င္ေသာ က်မက ၂ပတ္တိတိ ေက်ာင္းမတက္ဘဲ camp ဝင္ျပီးေလ့က်င့္ရမည့္အေရးကို တတ္တတ္ႂကြႂကြပါဝင္ဖို႕ ဆုံးျဖတ္ခဲ့ျပီး ထို camp မွာပဲ ပထမဦးဆုံး အခ်စ္ေတာ္ရခဲ့ပါသည္။ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ စိတ္ဝင္စားခဲ့ေသာ သူနဲ႕ အခ်စ္ဆုံး သူငယ္ခ်င္းေတြ မထင္မွတ္ဘဲ ျဖစ္ခဲ့ရျပီး ေက်ာင္းတြင္တခါမွ မဆုံဘူးေသာ အတန္းတူ ေကာင္မေလးနဲ႕ အခ်စ္ေတာ္ျဖစ္သြားတာေတာ့ ေတြးၾကည့္ရင္ ေတာ္ေတာ္ထူးဆန္းပါသည္။ အခုလက္ရွိအခ်ိန္အထိ က်မတို့တဖြဲ႕လုံး ( သူအပါအဝင္) အခ်စ္ဆုံးသူငယ္ခ်င္းေတြအေနနဲ႕ရွိေနၾကျပီး အခ်စ္ေဟာင္းေကာင္မေလးနဲ႕ေတာ့ ဖဘမွာ ေမးထူးေခၚေျပာယံုကလြဲလို႕ အဆက္အသြယ္မရွိ။

က်မကို တေယာက္ေသာသူကေျပာဘူးပါသည္။ "လူတေယာက္ကို တကယ္ခ်စ္ရင္ သူငယ္ခ်င္းေတာ္လိုက္ပါ။ ဒါဆို သူနဲ႕ တသက္လုံး အတူတူရွိဖို႕ အခြင့္အေရးပိုရတယ္။
Relationship တခုျဖစ္သြားျပီဆိုရင္ေတာ့ အခ်ိန္မေရြး အေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးေၾကာင့္ ပ်က္စီးႏိုင္တယ္" တဲ့။

က်မ လမ္းအေရြးမွန္ခဲ့ပါသည္ ဟုထင္ပါသည္။

(ဒီpost ကို မဇြန္နဲ႕ မညိဳေလးေန တို႕အားေပးလို႕ ေရးျဖစ္တာပါ။ ခ်စ္ရတဲ့ လသာ၂ အမွတ္တရမို႕ စုံေအာင္လဲေရးခ်င္ ေရးရင္းနဲ႕လဲ ၾကာသြားတာကို  ခြင့္လႊတ္ၾကပါလို႕။)